همه دلتنگى ام نیزارهای چزابه است...
همه سکوتم فضاى پژمرده دو کوهه است...همه ناله ام فریاد امواج اروند است...
همه بغضم خاک سرخ شلمچه است...
همه بى قرارى ام، غروب معمایى تپه هاى قلاویزان است...
همه نگاهم آسمان بارانى فکه است...
همه گلویم، دم لیلایى نى هاى جزیره مجنون است...
همه گلویم سکوت در فریاد طلاییه است...
همه هستی ام،در قله های سر به فلک بازی دراز جا مانده است... 

 باور کنید! من اسیر دنیای دردآلود و نازیبا شده‌ام و از زیباییهای شما فاصله گرفته‌ام. من، اسیر مردابهای تباهیم. طوفان حوادث، در این زمانه غربت از شما جدایم کرده است