بهترین ادب آن است که انسان در حدّ و مرز خود بماند و از اندازه خویش تجاوز نکند.

برگزیدن راستی و دوری از دروغ، زیباترین خوی و برترین ادب است.

ایمان هیچ بنده ای راستین نباشد، مگر زمانی که اعتمد و اطمینان او به آنچه نزد خداست، از آنچه در دست خویش دارد، بیشتر باشد.

حکمت و دانش، بوستان خردمندان و تفرجگاه زیرکان است.

به یاد خدا بودن، باعث زنده بودن دل هاست.

اندیشه، موجب پذیرش پند است و انسان را از لغزش ایمن می سازد و میوه اش پشتیبان یافتن است.

عقل و خرد، پرده پوش عیب هاست.

انسان بخشنده، در دنیا ستوده شده و در آخرت نیک بخت است.

دوستت را گرامی دار و از دشمنت درگذر، تا فضل و مردانگی برای تو مسلّم گردد.

عجب دارم از کسی که خود را نمی شناسد، چگونه می خواهد پروردگارش را بشناسد.

در تعجبم از کسی که کبر می ورزد، در صورتی که دیروز نطفه ای گندیده، و فردا نیز مرداری گندیده خواهد بود.

عجب دارم از کسی که عیب های مردم را بد می داند، در صورتی که عیوب خویش از همگان بیشتر است و او آن ها را نمی بیند.

در عَجَبَم از کسی که مالک مرگ و اجل خود نیست، پس چگونه آرزویش دراز است.

هیچ چیز همچون هوای نفس دشمن خرد نیست.

هیچ چیز مانند خود پسندی به نیکی ها زیان نرساند.

از برترین نیکی ها، نیکی با یتیمان است.

هر که زهد در دنیا را پیشه خویش سازد، دیده اش به بهشت روشن گردد.

هر کس توبه کند، خداوند او را می بخشدو به اعضای بدن او دستور می دهد گناهان او را بپوشانند، به زمین امر می شود گناهان او را کتمان نمایند، و فرشتگانی که اعمال او را نوشته اند، گناهان وی را فراموش می کنند.

نیرنگ و فریب، در جهنم است.

هر کس برای رقابت در فخرفروشی چیزی بسازد، خداوند او را رو سیاه محشور می کند.